Nasza strategia zrównoważonego rozwoju

Radość jest tym, co trwa i działa lepiej niż niejedna waluta. Banki centralne nieustannie tworzą nowe pieniądze z niczego. Jednak adekwatny ekwiwalent pracy nie został jeszcze stworzony, a ujemne realne stopy procentowe szkodzą oszczędzającym. Waluta nie może przetrwać, jeśli jest rozdarta między państwowym monopolem, a światowymi rynkami walutowymi i jeśli jej obywatele zadają sobie pytanie, dlaczego muszą pracować za pieniądze, skoro są one produkowane za naciśnięciem guzika. 

Wywołana w ten sposób inflacja, wywodząca się od słowa „inflare”, czyli „dmuchanie”, jest iluzją, a zatem jest niezrównoważona. Zyskała ona powszechną uwagę dopiero, gdy została rozszerzona na towary konsumpcyjne.

Szwajcarię otaczają kraje będące częścią eksperymentu monetarnego motywowanego politycznie i ekonomicznie oderwaną od rzeczywistości. Wkrótce po wprowadzeniu euro zadłużony kraj staje się mistrzem świata w eksporcie, ponieważ jego waluta jest słabsza niż powinna, a inne kraje południowe trzeba „ratować finansowo” poprzez masowe płatności transferowe, ponieważ waluta jest silniejsza, niż powinna być. Kraj ten jest też zbyt tani i przez to sprzyja zadłużeniu. Europejski Bank Centralny grozi kolejnymi „akcjami ratunkowymi za wszelką cenę”. Obecnie prawie wszystkie banki centralne w swojej działalności zajmują się jakąś formą socjalizmu monetarnego. Obniża to barierę, która w przypadku pandemii pozbawia obywateli wolności handlu i przedsiębiorczości. Nadmierne zadłużenie sfery publicznej przenosi się w ten sposób na sferę prywatną. Czy zamieszanie pomiędzy pieniądzem i kapitałem będzie trwało, dopóki kapitał, z całkowicie otwartymi zaworami monetarnymi, nie zostanie całkowicie wchłonięty przez społeczeństwo otrzymujące emerytury? W kontekście takich skorumpowanych, kumoterskich i nieuczących się społeczeństw musi rosnąć pragnienie zrównoważonego rozwoju. Brak strukturalnego zakotwiczenia zrównoważonego rozwoju prowadzi w pierwszej kolejności do rozszerzenia samej jego koncepcji.

Dlatego kwestionuję wiarygodność państw i instytucji, które marnują pieniądze podatników, stosują środki nadzwyczajne i siłę represji oraz narzucają nam regulacje dotyczące zrównoważonego rozwoju. Zatem, nawet wysiłki mające na celu sporządzenie raportu dotyczącego zrównoważonego rozwoju mają wydźwięk biurokratyczny. Czy powinniśmy mniej mówić o zrównoważonym rozwoju, a bardziej się na nim skupić? Prawda w końcu wyjdzie na jaw. Wymaga to jednak początkowego zaufania, które obecnie jest wypierane przez sianie strachu ze wszystkich stron. Każdy, kto propaguje milczenie, jest już podejrzany. Dyskrecja była kiedyś cnotą – gdzie się podziała? Tym samym nasze dziwne czasy zdołały odwrócić powiedzenie: „mowa jest srebrem, milczenie złotem”. Czy wszelkiego rodzaju naciski informacyjne chcą nas przekonać, że srebro jest warte więcej niż złoto?

Hałas mowy może być również powodowany ciągłym oburzeniem ust z powodu ich podporządkowania obu uszom. Jak łatwo hałas ulega uwodzicielskiej równości, która przynosi cierpienie obu stronom. Usta muszą mówić więcej, niż powinny, aby wydobywały się z nich dźwięki puste, bezrefleksyjne, niezgodne, jąkane lub kłamliwe. A uszy muszą słyszeć więcej, niż są w stanie znieść, i zaczynają mówić. Dlatego tak wiele osób chce się po prostu zamknąć!

Mogę jednak ująć to krótko: nasze ciągłe przekształcanie tego, co stare, używane i wyrzucone, w  coś nowego, pięknego i ważnego, jest przykładem zrównoważonego tworzenia wartości w pełnym tego słowa znaczeniu. Dla nas ekonomia i ekologia pochodzą z tej samej rodziny – już to słyszeliście.

Weinfelden, wrzesień 2023 r.

Daniel Model